izmir de yaşadığım zamanlarda aleyna adında ailevi sorunları çok fazla olan bi kızla tanışmıştım. kızın pisikolejisi oldukça bozuktu ve bana karşı tavırları aşırı sevgi doluydu. tabi yaptığı hareketler biyerden sonra beni kendisine aşık etmeye yetti. ama arkadaş ayakları falan takıldığımız için acilamiyodum. 2 sene boyunca yana yana sevdiği çocuğu dinledim ondan. canıma taketmeye başlamıştı artık. aleynaya kızmaya falan başladım kendi içimde. neden beni görmüyosun, ben sana yetemiyomuyum demeye başladım. yavaş yavaş ortada hiç bi sebep yokken aleynaya karşı kin beslemeye başladım. tam herşeyden vazgeçecekken gece 2.30 sularında bi mesaj geldi. mesajı atan aleyna. mesajda şunlar yazıyodu; alperen ben artık dayanamıyorum. annem anneannem üzerime çok gelmeye başladılar. babam başımda olsaydı bunların hiçbirisi başıma gelmeyecekti. senin benim üzerimde çok hakkın var hakkını helal et. ben istanbula kaçıyorum. ıçimde kalsın istemiyorum. seni seviyorum. mesajı okuduktan sonra defalarca aradım ama nafile. hattı muhtemelen kırıp attı diye düşündüm. 1 yıl boyunca sosyal medya aracılığıyla ulaşmaya çalıştım fakat bir türlü bulamadım. 2015 ocak ayında ailem ile birlikte istanbula geçim sıkıntısı nedeni ile taşınmak zorunda kaldım. tabi o ara aleyna hakkında herşeyden umudumu kaybettim. ama hala deli gibi aşığım. istanbula geldikten sonra okulu bırakıp işe başlamak zorunda kaldım. istanbulda yaşayan arkadaşlar belki bilir karaköy de güllüoğlu baklavacisinda ise başladım. o ara istanbulda az çok çevre edindim. hafta sonları adalara falan gidiyoruz işte. rabia diye bi arkadaşım organizasyon şirketinde çalışıyo. host luk falan yapıp geçimini sağlıyo. bi gün güngören park avm de kahve içerken beni aradı ve yanına geliyorum bi misafirim var dedi. sorun yok dedim bende. neyse aradan 1.30 saat falan geçti rabia beni aradı kanka biz geldik felicita cafe de ufak bi isim var sen de buraya gel dedi. bende tamam dedim kalktım oraya gittim. kapıdan girer girmez bi kız bana sarılıp ağlamaya başladı. boynumu sımsıkı tutup geri çekildi. aleyna tam karşımda bana bakiyodu. elim ayağım titremeye başladı. o an ne demem gerektiğini ne yapmam gerektiğini bilemedim. sadece gözlerinin içine bakıp kaldım. bi kaç saniye şok yaşadıktan sonra kemiklerini kıracakmış gibi sarılıp ağlamaya başladım. o an yaşadıklarımı burda imkanı yok kelimelere dökemem. neyse oturduk rabia işim var ben kaçtım diyip gitti. beni nerden buldun diye sordum aleynaya. tamamen şans eseri olduğunu soyeldi. rabia ile aynı organizasyon şirketinde çalışıyorlarmış. 1 gün öncesinde lösemili kardeşlerimizi eğlendirmek amaçlı palyaço olmuştu rabia. orda aradığımda telefonu başkası açmıştı. açan kişi aleynaymis. tabi ikimizin de haberi yok birbirimizin olduğundan. ben de rabiaya alperen aradı der misin demiştim. o da belki bi ihtimal benimdir diye rabiaya resmim varmı diye sormuş rabia da gösterince ben olduğumu anlamış. neyse tabi yılların özlemi 5 dakika da atılacak bişey değil. kalktik daha sakin biyere gittik. gülhane parkında çimenlere oturduk sohbet etmeye basladik. nerde kalıyorsun dedim. ıdareten şuan rabialarda kalıyorum 1 hafta sonra muhtemelen yurda geçerim. para biriktirmeye çalışıyorum şuan peşin istiyolar öğrenci olmadigim için dedi. neyse 1-2 sohbet daha ettik rabialara bıraktım aleynayi eve geçtim bende. 4 gün boyunca her sabah buluşup gece saatlerine kadar takildik beraber. rabianin annesi bunu aşırı sorun etmiş ve aleynaya artık yurda geçmesi gerektiğini söylemiş. aleyna da kendini kovulmuş gibi hissedip ne var ne yok toplamış beni aradı. bu gece birlikte sabahlayalım yarin ben kalacak bir yer bulurum dedi.
neyse kardeşim devamini anlatabilecek kadar göz yaşım kalmadı şuan. olayın asıl can alıcı noktasına geçmek istiyorum direk.
aleyna yurt parasını kaybetmesiyle birlikte sokakta kaldı. ben de geceye kadar aleynaya eşlik edip bizim aile fertleri uyuduğu zaman gizli gizli eve girip uyumaya başladık. baktık böyle olacak gibi değil aileme anlattım olanı biteni. haliyle çıldırdılar ve aleynayi polise teslim ettiler. aleynayi tekrar izmire annesinin yanına gönderdiler. o gece büyük bi karar aldım. çantamı toplayıp aleynanin yanına gittim. 1 kere kaybettim 2. yi kaybetmeye pek niyetim yoktu. neyse aldım aleynayi kaçtık geldik tekrar istanbula. ailelerimiz falan bizi arıyolar cayır cayır. 1 sene çok zorluk çektik ama doğru düzgün bi düzen kurmayı başardık. herşeyimiz tam bi sıkıntımız yoktu çok şükür. dini nikâhımızı kıydık normal nikah için para biriktirmeye başladık. herşey tam yoluna girecekti ki. bi gece iş dönüşü aleyna evde yoktu. karakola haber verdim çevremi araştırdım sabaha kadar sokak sokak gezdim bulamadım. sene 2018 hala bulabilmiş değilim. beni böyle ortada dımdızlak bıraktı.
şuan sarılıp kokusunu içime çeke çeke uyuduğum yatakta tek başına oturmuş bu hikayeyi sana anlattım. allah kimseyi sevdiğinden ayrı düşürmesin.
çok özet geçeceğim : 2007 yılı 9 yaşındayım , 3. sınıfa gidiyorum o zamanlar da istanbul'da gürpınar'da misketler çok meşhur felan, neyse harçlıklarımdan misket alacağım ama harçlığım yok. eve icra gelmiş, herşeyi alacaklar babam alamazsınız felan diyor çıkardı silahları tarayacak herkesi. neyse ben zaten alışığım böyle aksiyonlara tabii kafam miskette. misket almak için mermerciler sanayi sitesinde gece vardiyalı işe girdim babamın iş yerinin yakınlarında. tabii komik geliyor olabilir ama 9 yaşındayken ben gece vardiyasında sanayi sitesinde çalıştım emin olabilirsiniz. neyse 5 ay geçti tabi ben bi kamyonete sığacak kadar misket alacak param vardı, ama o parayı benden çalıştığım yerden eleman çekti aldı. o o. çocuğunu yıllarca aradım bulamadım. o zamanlar 9 yaşındaydım şimdi 20 yaşında profesyonel boksörüm. zaten o para benden alındıktan sonra tüm hayatım başlamış oldu. o günden sonra çalışmaya hiç ara vermedim hem okudum hem çalıştım. 12 yaşında kickboksa başladım 8 yıl olmuş. ve hiçbir zaman yapamam demeyin. 20 yaşındayım grafikerlik yapıyorum ve sırf maaşım 3500tl. yapamam demeyin çabalayın. bu arada grafikerlik dedim diye sizde kafanız basmıyorsa yönelmeyin ben çocukkende bu işlerle uğraşıyordum sonradan eğitimini alarak sertifika ya dökdüm. neyse ben gidip bi sigarabira yapayım .до свидания
mesajı okuduktan sonra defalarca aradım ama nafile. hattı muhtemelen kırıp attı diye düşündüm. 1 yıl boyunca sosyal medya aracılığıyla ulaşmaya çalıştım fakat bir türlü bulamadım. 2015 ocak ayında ailem ile birlikte istanbula geçim sıkıntısı nedeni ile taşınmak zorunda kaldım. tabi o ara aleyna hakkında herşeyden umudumu kaybettim. ama hala deli gibi aşığım. istanbula geldikten sonra okulu bırakıp işe başlamak zorunda kaldım. istanbulda yaşayan arkadaşlar belki bilir karaköy de güllüoğlu baklavacisinda ise başladım. o ara istanbulda az çok çevre edindim. hafta sonları adalara falan gidiyoruz işte. rabia diye bi arkadaşım organizasyon şirketinde çalışıyo. host luk falan yapıp geçimini sağlıyo. bi gün güngören park avm de kahve içerken beni aradı ve yanına geliyorum bi misafirim var dedi. sorun yok dedim bende. neyse aradan 1.30 saat falan geçti rabia beni aradı kanka biz geldik felicita cafe de ufak bi isim var sen de buraya gel dedi. bende tamam dedim kalktım oraya gittim. kapıdan girer girmez bi kız bana sarılıp ağlamaya başladı. boynumu sımsıkı tutup geri çekildi. aleyna tam karşımda bana bakiyodu. elim ayağım titremeye başladı. o an ne demem gerektiğini ne yapmam gerektiğini bilemedim. sadece gözlerinin içine bakıp kaldım. bi kaç saniye şok yaşadıktan sonra kemiklerini kıracakmış gibi sarılıp ağlamaya başladım. o an yaşadıklarımı burda imkanı yok kelimelere dökemem. neyse oturduk rabia işim var ben kaçtım diyip gitti. beni nerden buldun diye sordum aleynaya. tamamen şans eseri olduğunu soyeldi. rabia ile aynı organizasyon şirketinde çalışıyorlarmış. 1 gün öncesinde lösemili kardeşlerimizi eğlendirmek amaçlı palyaço olmuştu rabia. orda aradığımda telefonu başkası açmıştı. açan kişi aleynaymis. tabi ikimizin de haberi yok birbirimizin olduğundan. ben de rabiaya alperen aradı der misin demiştim. o da belki bi ihtimal benimdir diye rabiaya resmim varmı diye sormuş rabia da gösterince ben olduğumu anlamış. neyse tabi yılların özlemi 5 dakika da atılacak bişey değil. kalktik daha sakin biyere gittik. gülhane parkında çimenlere oturduk sohbet etmeye basladik. nerde kalıyorsun dedim. ıdareten şuan rabialarda kalıyorum 1 hafta sonra muhtemelen yurda geçerim. para biriktirmeye çalışıyorum şuan peşin istiyolar öğrenci olmadigim için dedi. neyse 1-2 sohbet daha ettik rabialara bıraktım aleynayi eve geçtim bende. 4 gün boyunca her sabah buluşup gece saatlerine kadar takildik beraber. rabianin annesi bunu aşırı sorun etmiş ve aleynaya artık yurda geçmesi gerektiğini söylemiş. aleyna da kendini kovulmuş gibi hissedip ne var ne yok toplamış beni aradı. bu gece birlikte sabahlayalım yarin ben kalacak bir yer bulurum dedi.
neyse kardeşim devamini anlatabilecek kadar göz yaşım kalmadı şuan. olayın asıl can alıcı noktasına geçmek istiyorum direk.
aleyna yurt parasını kaybetmesiyle birlikte sokakta kaldı. ben de geceye kadar aleynaya eşlik edip bizim aile fertleri uyuduğu zaman gizli gizli eve girip uyumaya başladık. baktık böyle olacak gibi değil aileme anlattım olanı biteni. haliyle çıldırdılar ve aleynayi polise teslim ettiler. aleynayi tekrar izmire annesinin yanına gönderdiler. o gece büyük bi karar aldım. çantamı toplayıp aleynanin yanına gittim. 1 kere kaybettim 2. yi kaybetmeye pek niyetim yoktu. neyse aldım aleynayi kaçtık geldik tekrar istanbula. ailelerimiz falan bizi arıyolar cayır cayır. 1 sene çok zorluk çektik ama doğru düzgün bi düzen kurmayı başardık. herşeyimiz tam bi sıkıntımız yoktu çok şükür. dini nikâhımızı kıydık normal nikah için para biriktirmeye başladık. herşey tam yoluna girecekti ki. bi gece iş dönüşü aleyna evde yoktu. karakola haber verdim çevremi araştırdım sabaha kadar sokak sokak gezdim bulamadım. sene 2018 hala bulabilmiş değilim. beni böyle ortada dımdızlak bıraktı.
şuan sarılıp kokusunu içime çeke çeke uyuduğum yatakta tek başına oturmuş bu hikayeyi sana anlattım. allah kimseyi sevdiğinden ayrı düşürmesin.
iyi geceler güzel kardeşim 😊