ağaçlara insanlardan daha fazla güveniyorum
ama onlarda yıkılıyor fırtınalarca
ve gözlerimden yağmurlar yağıyor
durduramıyorum
doğa umursamıyor benimsenmişliğini
kayıtsızca dalgalara yem olurken kayalar
irili ufaklı kum tanelerine dönerken örneğin
hiç çığlık sesleri yükselmiyor kumsallarda
doğa kendi halinde
sessizce yaşıyor hüznünü
bir kaç milyon yıl sonra görüşürüz kaya
tekrar sen, sen olduğunda
ve ben, insanlık fikrinde yaşarken
ruh dediğimiz anlam karmaşasında
seni arar bulurum elbet
kumsalda, kumlarla...
