ben bile kendimi sevmek için neden bulamazken birinin beni sevdiğini söylemesi ve bunu göstermeye kalkması. bu durumda olan kişilerin bunu yani sevildiğini anlaması o kadar zor ki. hep bir "biliyordum işte" diyeceğin zamanı bekliyorsun farkında olmadan. inanmak istiyorsun fakat mantığın bunu asla doğrulamıyor. başlarda o kişiden kurtulmaya çalışıyorsun kırılmaktan korkup. onu da beceremeyince olmaktan korktuğun yerde "o'nda" oluyorsun. yine de kendi kendimizin eksiği isek hiçbir şey hiçbir zaman tam olmuyor. bir keresinde o kişi bana "ben seni senin kendini sevdiğinden daha çok seviyorum çünkü" demişti. o an anlamıştım bunu. haklı olduğuna inanmış eksiğimi bulmuştum. içinizde bir eksiklik varsa bu eksikliği sizden başkası ne yaparsa yapsın dolduramaz. önceden eksikliklerini bilmenin kendini tanımak olduğunu zannederdim. öyle değilmiş. sınırlarını bildiğinde yapabileceklerinin farkında olduğunda kendini bilmiş oluyorsun. "yapamayacağım" dediğinde değil, yapmak için sınırlarını zorladığında kendini tanıyorsun...
