günler sonra yazdım ona içimden geldiği gibi yazmak istesem de içimin karışıklığı döküldü parmaklarima.
duygusuz muydu acaba? o kadar duygulu nasıl davranmisti o zaman bana? artık yavaş yavaş yoruldugumu fark ettim bugün,başıma saplanan o müthiş ağrıyla.
onu ne kadar ozledigimi yazdım ona... anlamayacak olsada!
gurursuz bir insan değilim sadece çok sevdim hâlâ da seviyorum. sanki git gide cogalarak büyüyen bir yangının tam orta yerindeyim.
kafamin içinde, sanki koca bir kütüphanede yerle bir olmuş kitapların karmaşası var.
yüreğimde, terk edilmiş bir çocuğun anlatılmaz hüznü.
bedenim,ayakta duramayacak kadar cok içmiş bir sarhoşun evin yolunu bulamayip bir parkta sizip kalmış, yorgunluğuna sahip bu aralar.
ruhum...
arafta bir mahkum.
suçu da günahı da bilinmeyen saf yanim.
en masum cirpinislara kanat çırpan anka kuşum.
sana ulaşmaya çalışan senin avcın.
mahkum olduğun yerde pencereler gökkuşağı,
renk körü olman da senin suçun değil! üzme kendini.
biliyor musun senin gibi ruhlar da var yalnız değilsin anka kuşu.
sen sabırla beklemeye devam et bir gün o pencereler açılır ve sende gökkuşağına kanat cirpa bilirsin...
sevmenin rengi yok dili yok kokusu yok
sevmek yola devam etmek demek.
ister yürüyerek ister koşarak ister surunerek ister uçarak ama yavaş ama hızlı önemli olan vazgecmemek.
işte yine seviyorum seni patates kafa.
bugün duygusalligin dibinden yarin kirginligin dibinden seni sevmeye devam ederim kaldığım yerden ben.
