dudaklarında hafif tebessüm olan genç kız ellerindeki çiçekleri mezarın sağ üst köşesine bıraktı. bugün yine en sevdiği çiçeklerden almıştı. içinden defalarca mırıldanmaya başladı; ''seni özledim, anne. anne, anne, anne, annem.'' gözyaşları çoktan yanaklarını ıslatmaya başlamıştı bile, içinden bir kere daha lanet etti bu hayata. söz vermişti; güçlü olacağına, mutlu olacağına. ama onsuz, o yokken bu o kadar zordu ki. oysa, oysa daha birkaç yıl önce yanındaydı. özlemişti, kabullenmişti, alışmıştı. annesinin yokluğuna çok fazla alışmıştı artık, bu defa kaldırabildiği için kendine lanet etti. alışmak istemiyordu, onun yokluğuna alışmak çok acı vericiydi. darbe alan bir yara gibiydi ruhu, kanamıştı. ilk başta çok fazla kanamıştı ama artık kabuk bağlamıştı. genç kız ellerini gözlerine götürüp akan yaşları hızlıca sildi, ancak silmesi gereksizdi; zira yanakları şimdiden yine ıslanmıştı. çaresizlikle gözlerini gökyüzüne dikti ve parlayan güneşe baktı. gün aymıştı, ancak ruhu hala karanlıktaydı. bakışları çiçeklere kaydı, annesinin en sevdiği çiçeklere; frezya. anlamı umut ve sevgi olan çiçekti frezya. severdi annesi bu çiçekleri, sürekli bahçelerinde yer alan bir çiçekti. babası sevdirmişti bu çiçekleri annesine ve annesi de kızına sevdirmişti. zaten bu yüzden genç kızın ismini de ''frezya'' koymuştu; ismi gibi umut dolu, sevgi dolu, neşe dolu olsun diye. frezya gitmeden önce son kez parmaklarını mezar taşında gezdirdi, annesinin saçlarına dokunduğunu hissetti ve düşünceleri sözleri ile yankılandı.
