belki çoğumuz bu hisse bir isim bulamamıştır doğru dürüst. herkeste ayda bir de olsa meydana gelen bir şey.
harika geçirdiğiniz bir hafta sonunda aniden herşeyden soğuyorsunuz ve anlık bir intihar etme isteği çöküyor bedeninize.
hiç kimsenin çözemediği bu boşluk hissini çoğu insan, imandan kaynaklı düşünüyor. çoğusu hayatın gidişatındaki anlamsızlıktan. çoğusu ise rutin hayatın artık bıkmışlığından...
bende haftada birkaç kez oluyor en az bu, özellikle geceleri. imandan ya da insanın kendi iradesiyle değil de hayatın akışına kendini kaptırarak yaşadıkları/yaptıklarından memnun olmaması ile alakalı olabileceğini düşünüyorum. dinlenilen şarkılar da bu ruh halini tetikleyebiliyor bende.
neyse, yalnız değilmişim en azından
boşluk hissi, varoluşu anlamlandırmada oluşmuş bir boşluğun benlikteki karşılığı olarak karşımıza çıkar çoğu zaman.
aslında kişi kendini geliştirmeye çalışmıyorsa, dış nedenlere bağlı olmaksızın kişi ya anlamsızlık hissine düşecek, ya da derece derece bunalım duygudurumuna geçecektir.
çünkü, varoluşla etkileşim, bizim ruh halimizi belirleyen temel faktör...
bazen ruhuma kayyum atanmış hissediyorum