doğrusu uzun zamandır yoktum buralarda. arada bir giriyordum ama fark etmemiştim burası ölüyormuş.
maalesef bir yerden sonra insan radikal kararlar almak zorunda kalıyor. son yıllara bakacak olursak o kararları sadece ben almamışımdır. aslında girmeyecektim puive öyle bir düşüncem yoktu. çünkü aldığım ve uyguladığım kararlardan biri üniversite mezuniyetinden itibaren önceki her şeyi geride bırakmaktı. keyfi değildi, kesinlikle bir zorunluluktu. öyle ki veda bile etmemişim. tabi puiv mailler ile çok dürttü, çok sinir olmuştum.
puiv bir yerde benim için kısa bir biyografi gibi bir yer olmuş. geriye dönüp bakmak istediğimde ilk burası aklıma geldi. biraz baktığımda ise nereden nereye geldiğimi gördüm. hayat için çok hayalperestmişim. özlediğim, yerini dolduramadığım güzel günler edinmişim.
daha fazla şey anlatmak istiyorum ama hayat verirken alıyor aynı zamanda. kelimeler ile aram bozulmuş belliki.
neyse ben bu gün bu çorak mezarlığa bir çiçek dikmeye geldim. belki kendimin belkide başkasının mezarına.
