acılar ile yaşamak zor olmasa gerek!!
yorulmuştum bir gün kimsenin hissetmediği mekanda, yudumlayarak içime gömdüm bütün acıları. kimse feryadları duymuyorken hıçkırarak ağlamak can yakıyordu. bir nebze olsun kurtuluş yolunu gözlemek geliyordu içimden. ve kimse bunu göremiyor ve duyamıyordu. ıssız dağlarda koşarak bağırırdım, ağaç dalları kalbime batıyor, gözlerimden akanlar kalbime sığmıyordu. yaşamak bazen yalnız kalmak mı? bu duygu kimseyi incitmesin, bir yudum sensizliğe hasret bu beden. uyuşmuş parmak uçlarım, çöl sıcağında. bunları sadece ben yaşıyor ben görüyordum.
acisa da öldürmez
cehenneme döndürmez
hayatını sonra gayrı diyerek 😄