maalesef sitemiz o kadar pasifleşmiş ki, yeni hesap açmış olmama rağmen (2 tane) mail adresine gelen onay e-postası dahi gelmedi.. haliyle giriş yapamadım, eski hesabımı da silme gafletin de bulundum ve asla geri alamıyorum. buradan böyle devam etmenin daha uygun olacağını düşündüm.
şunun için de şuraya bir yere falan birini etiketlesem mi diye düşünmedim değil de, bu postu ve bu yazıyı görmelerinin haftalar ve aylar alacağını düşündüğümden çok şey yapmıyorum.
üzücü..
ben de bu hesaba çöktüm tabiri caizse, buradan hesap sahibine saygılarımı iletiyorum. kendimi çok sevdiğim arkadaşımdır. neyse,
lafa girelim. çok uzun süredir üstüm de atamadığım bir yorgunluk var, işin fiziksel yorgunlukları bir kenara, hani öyle şöyle ölüyorum böyle acı çekiyorum falan da değil, gayet tatlı ve hoş bir insanım ve hoş gidiyor birçok şey lakin, kitleler halinde üzerimiz de çok ciddi bir yorgunluk var. sokağa çıkıyorsun herkesin surat bir karış, herkes bir yerlere gidiyor bir yerlerden geliyor ve elden bir şey gelmiyor, her şey bir kısır döngüye girmiş, buraya en son post attığımda çok şey yapabildiğimiz para birimleri bile çok komik hallere gelir oldu, o zaten işin başlı başına büyük bir kısmı, para mutluluk getirmez diyenlere katılanlardan değilim maalesef. ama her şey para değil diyenlere de katılırım. bence en iyi tanımı ise paranın, ne getirir bilmiyorum ama insanlarımızdan çok şey götürdüğü belli.
neşe.
neşe be kardeşim. hayır çok mu biliyorsun sen at ağızlı diyecek olursanız, ben de bilmiyorum elbette ama, insan bazen sorguluyor biliyor musunuz? insanlar günden güne geçinir ve devam eder bir hale gelmiş, sürekli takla attırılan kredi kartları, maaşın gelmesi ile gitmesinin bir hal alması. hani sadece devam eden bir kara düzen söz konusu. onu al oraya ver, sonuçta eline geçen tek şey, 30 gün boyunca psikolojik bunalımlar ve çıkış yolu aramalar ile geçen bir ayı, belki sorunsuz, belki az hasarlı belki de sorunlu bir şekilde tamamlayabilmiş olmak. ay sonunda eline geçen tek şey ise, daha doğrusu tek lüks ise,
evinde oturuyor çayı kahveni içiyor olman, ki maksimum kendine 5-6 saat kalan o zaman diliminde, ki;
o zaman dilimindeyim şuan tam olarak.
ve faturaların yada ödeyeceğin şeylerin ödenmiş olması hissi. sıkıntılı bir his bu biliyor musun? böyle hafiften insana huzur verir. kandırır, üç kuruş borcunu ödemiş olmak. hani bu ay da ödedik ya falan. aslında çok acınası ve rezil bir durum iken hepimiz için.. ama nedense içimize su serpmek için mi? yada kendimizi kandırmak için mi böyle hissediyoruz, orasını tam şaapamadım halen, ama sakıncalı. hani uçurumdan aşağıya doğru giden bir hayvan misali, bilmiyoruz biraz sonra ne olacağını ama o an giderken her şey normal ve rutin.
bu böyle nasıl olur, nereye kadar devam eder bilmiyorum ama ciddi ciddi birkaç gündür bunu gözlemliyorum, yüzü gülen, tebessüm eden bir tane insan göremiyorum. herkesi sabahın 6 sında 7 sinde dışarıda gördüğüm de, herkesin suratında leş bir ifade var. bunun edebiyatının yada güzellemesinin de yapılmasına karşıyım esasen,
ama bir şey yapmalı. insan bir şeyler yapmalı. bu kadar kolay bırakmamalı. bu kadar kolay bazı şeyleri kabullenmemeli.
birçok şeyin elimizde olmadığı bu sistem, birçok şeyi yapabileceğimiz durumu ile kendi için de sevişirken,
belki de bu kadar karamsar olmaya gerek yok diye düşünüyorum.
kendinize iyi bakın.
