dediklerine sonuna kadar katılıyorum. o konuda tamamen aynı fikirdeyim abi. maddi kazanımlarin getirdiği geçici mutluluklar saadet sağlamaz. ama bunun tersi bir durumda da saadet sağlanmiyor. günümüz gerçekleri böyle. örnekleri toplumda mevcut. bir çocuk bugün ailesine madem bakmayacaktin niye beni dünyaya getirdin diye soruyor, bizzat sormasa bile ınternet ortamında çok var böyle şeyler. haklılar bir yandan. hayatta kalma mücadelesi geçirilen bir ülkede sadece maneviyata bakıp, maddiyati hiçe sayarak yaşamakta pek yaşamak olmuyor. yaşıyorsun ama öylesine yaşıyorsun işte. istediğin bir kitabı canın istediği zaman alıp okuyamamak, yemek istediğin bir yemeği canın istediği zaman yiyememek, bir tiyatroya, sinemaya, bir tatile istediğin anda erisememek ve bunları senle beraber olmayı seçmiş bir kadından veya çocuktan da mahrum bırakmak. en basit olan şeyleri söylüyorum, bu kadar basit şeyleri bile yapamadıktan sonra sadece duygusal bir birliktelikle nereye kadar gidelebilir bilmiyorum.
cem karaca'nın şu sözleri her şeyi özetliyor aslında.

ben suyumu kazandım da içtim.
ekmeğimi böldüm de yedim.
alkışı duydum, ihaneti gördüm.
sesim de oldu, sessizliğimde.
seviştiğimde oldu benim.
sende başını alıp gitme ne olur. ne olur tut ellerimi.
hayatta hiçbir şeyim az olmadı senin kadar
hiçbir şeyi istemedim seni istediğim kadar.
sende başını alıp gitme ne olur.
iki dengeyi tutturamadiktan sonra, sonu hep kaçınılmaz son. istisnalar da olabilir. allah iyi insanlara huzuru da versin, parayı da saadeti de aşkı da sevgiyide.
tabi kazandığı onca paraya rağmen halen daha rezil bir hayat yaşayan bir kaç kişiye bakarakta maddiyata ve maddi kazanımlara kötü gözle bakmak yada zengin olan insanlar hep mutsuz olur gibi algıya da kapılmamak lazım:)