sürekli bu cümle beynimde çınlıyor.
yakın zamanda asker biriyle tanıştım. kendisi tam aradığım karakterde tarzda bir insandı. böyle baskıcı, kıskanç, takıntılı, naz yapmayan, müsaitse her an mesaja dönen, mesaja geç cevap verme politikası uygulamayan biriydi.
mesleği askerdi. uzman çavuştu. her şey mükemmel ilerliyorken birden aklıma ailemin yarısının siyasi görüşü geldi aklıma. o bir asker ve benim ailemde yanlışa oy veren insanlar var. konuyu açtım, çok düşündü. sonucunda olumsuz şeyler yaşanacağını anlayıp çoktan karalar bağlamaya başladım. ve beklediğim tepki de geldi. ben bir askerim olurda ailelerin evine gidersek ve bu konu açılırsa herkesi üzebilirim ve ben seni üzmemek için cevap veremezsem içimde kalır olmaz, olmayacak duaya da amin denmez dedi.
kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. 1 yıllık birinin veremeyeceği güveni ve samimiyeti vermişti. ve bu sebepten dolayı aramıza nifak girmesi beni fazlasıyla üzdü. fakat ona da hak verdiğim için yaşananların acısını erken sindirmek adına engellemek zorunda kaldım.
hani insanın karşısına kendi gibi biri çıkıyor, ve gerçekten o ana kadar biriyle tanışmamış oluyorsun ya. ben gerçekten ne diyeceğimi bilmiyorum o kadar üzgünüm.
öyle puvolar, gerçekten bu allah'ın bana verdiği bir imtihandı belki de. zor da olsa atlatılır. ama şuan çok mutsuzum. içim bir hayli kederli :/
